Plight of Armenians in Crisis-Plagued Venezuela

Lori Sinanian

Zohrab Kevorkian emigrated from Aleppo to Venezuela in 1955, and raised a family in a small town called Cumana. Many immigrated to Venezuela and settled their part of a small Armenian community, starting a movement of Armenians from the Middle East to South America.

Can you visualize visiting a country that gives off a feeling as though it is another world once described as comparable to Sir Thomas More’s ‘Utopia.’ Now, envision ‘the perfect imaginary world’ that no longer is a ‘perfect imaginary world.’ How could a perfect world all of a sudden not be? The term ‘perfect’ contradicts itself, and means nothing without further explanation.

Turkish Scholars in the U.S. Face a Difficult Decision on Speaking Out

 Nell Gluckman

Henri J. Barkey, a Turkish professor of international relations at Lehigh University, will no longer board a flight that passes over the country where he was born, let alone land there, out of fear that he’ll be arrested. He doesn’t speak to anyone in Turkey because he’s worried they’ll face repercussions for associating with him.

“Only the people who have decided to live here permanently and know they can't go back can open their mouth.”

Mr. Barkey, who is also director of the Middle East program at the Woodrow Wilson International Center for Scholars, has taken those precautions since he was accused of helping to plot an attempted coup last July that failed to overturn the government of Turkey’s president, Recep Tayyip Erdogan.

Though he may never return to Turkey, Mr. Barkey, who is also an American citizen, has decided to continue to voice his criticism of the government there. He has written op-eds about Turkish politics and the accusations against him in The Washington Post and The New York Times and has remained active on Twitter.

For Turkey's youngest Jews, ancestral tongue fading away

Nazlan Ertan

 

For the young generation of Sephardic Jews in Turkey, their ancestral tongue, Ladino, is just a few words for Grandma's cuisine, a line or two from old songs and some snappy insults.

UNESCO considers Ladino, also known as Judeo-Spanish or Judezmo, a severely endangered language. In Turkey, it is spoken by only about 10,000 people, mostly around Istanbul and Izmir. Other Ladino-speaking communities in Greece and North Africa have also diminished, according to the Unesco Atlas. Israel has declared Ladino endangered as well, and has established a National Authority for the Ladino language and culture.

Դասագիրքերու շարքի մը մասին

ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՏԹԷՈՍԵԱՆ

«Պայքար»-ի 7 Մայիսի խմբագրականը՝ «Մեր կրթական կեանքի հեռանկարները» խորագրով, նուիրուած էր ամերիկահայ կրթական գործի քննակումին։ Ան բաւական իրապաշտ ու իրազեկ կերպով, երբեմն՝ առանց բառեր ծամծմելու, ներկայացուցած է մեր համայնքի կրթական գործունէութեան հիմնական գծերը, շեշտը դնելով նաեւ հետեւեալ վէրքին վրայ. 

«Քառորդ դար մը առաջ հայ դպրոցը մամուլի եւ ազգային խօսակցութեանց մէջ հրատապ նիւթ մըն էր։ Այսօր ընդհանուր լռութիւն մը եւ անտարբերութիւն կը տիրէ, հակառակ որ հայ կրթական կեանքը աւելի տագնապալի հանգրուանի մը հասած է»։  

Կիրակնօրեայ զրոյցներ

ԱՐՄԵՆԱԿ ԵՂԻԱՅԵԱՆ

 Որ եւ թէ ստորադասական մեկնական շաղկապներ

1. Ասոնք հայերէնի ամէնէն աւելի օգտագործուող ստորադասական շաղկապներն են.  գրեթէ կարելի չէ խօսք  կազմել առանց ասոնցմէ մէկին կամ միւսին անխուսափելի գործածութեան: Իսկ այս գործածութիւնը ունի իր օրէնքները, որոնք հետզհետէ աւելի  կ’անտեսուին  նոր,-- եւ ոչ միայն նոր,-- սերունդներուն կողմէ: 

Gonzalo Urriolabeitia: “La comunidad armenia de Argentina es un órgano vital que contribuye muchísimo a la relación bilateral”

Alex Hadjian

El embajador de Armenia en Argentina, Gonzalo Urriolabeitia, nos recibe amigablemente en su oficina de Ereván con un mate. Pero al contrario de lo que puede hacer suponer esta imagen, no es la nostalgia la que predomina en sus días allí, sino un disfrute del país y de las diferencias existentes entre ambas culturas, lo que implica una adaptación constante y un contacto intenso con la gente.

«Հայ ժամանակակից գրականութեանն օժանդակելու ուղիղ մեթոդն այս տարի փոխարինուել է այլ ձեւերով»

ԱՐՄԻՆԷ ՍԱՐԳՍԵԱՆ

 

Երեւանի «Իրատես» եռօրեան հարցազրոյց մը ունեցած է Հայաստանի Մշակոյթի փոխնախարար Ներսէս Տէր-Վարդանեանի հետ։ Զրոյցի նիւթը հայաստանեան գրական շուկային մէջ սպասուող եւ արդէն իսկ գոյութիւն ունեցող փոփոխութիւններն են։ 

«ՊԵՏՈՒԹԵԱՆ ԴԵՐԱԿԱՏԱՐՈՒՄՆ ԱՅՍՏԵՂ ԿԸ ԼԻՆԻ ՇԱՏ ՆՈՒՐԲ, ՉԽԱՆԳԱՐՈՂ»

- Պետական աջակցութեան եւ այլ ծրագրերով զգալի թուով թարգմանական գրքեր են լոյս տեսնում: Տեւական ժամանակ այս դաշտը բաց է եղել: Գրքերի ընտրութիւնը, թարգմանութիւնների որակը գոհացնո՞ւմ են ընթերցողին եւ մասնագիտական շրջանակներին:
-Վերջին տարիներին ունենք այս ուղղութեամբ առաջխաղացում, եւ պետական աջակցութիւնն այստեղ մեծ դերակատարում ունի: Թարգմանական գրականութեան պետական օժանդակութիւնը ակտիւացաւ յատկապէս Երեւանը գրքի մայրաքաղաք հռչակուելուն նախորդող տարում: Տարեկան տասնեակ գրքեր են հրատարակւում: Մենք արդէն հասել ենք նրան, որ որոշ դէպքերում գրքի բնօրինակի լոյս տեսնելուց յետոյ առաջին թարգմանութիւններից մէկը հայերէնն է:

Armenians and Other Armenians in Turkey

Hrag Papazian

The Christian Armenian community

The number of Christian Armenian citizens of Turkey today is estimated to be between 60,000 and 70,000. More than 90% of them reside in Istanbul, where they have numerous acting churches, primary and secondary schools, and a few newspapers and periodicals. One of the most important elements in the Armenian Identity of the members of this group seems to be their allegiance to Christianity, mainly through the channel of the Armenian Apostolic Church. In fact, one might even argue that Armenianness is an ethno-religious identity for the members of this group, rather than a purely ethnic one. For many people I met and conversed with, being Armenian automatically implies being Christian. Many use the two terms interchangeably. To the question “Is he a Muslim?”, I’ve heard people answering: “No, he’s Armenian.” Others when being asked about their religion, have answered “I’m Armenian.” Some, but few, didn’t even hesitate to classify Armenianness as a religion, while many others who found that it should be counted as a national or ethnic category, have nevertheless stated that “in our case it’s difficult and even incorrect to separate the two notions from each other”.

Հայերէնի ուսուցման խոհեր. զրոյց հայերէնի վաստակաւոր ուսուցիչ եւ դասագիրքերու հեղինակ Յակոբ Չոլաքեանի հետ

Բագրատ Էսդուգեան- Պարոն Յակոբ Չո­լաքեան, եթէ հա­մաձայն էք, զրոյ­ցի սկսինք շատ ընդհա­նուր նիւ­թով մը հա­յախօ­սու­թեան եւ հա­­յերէ­­նի ու­­սուցման ընդհա­­նուր խնդիր­­նե­­­րուն շուրջ։ Յատ­­կա­­­պէս Սփիւռքի սահ­­մա­­­նու­­մով։

Յա­­կոբ Չո­­լաքեան- Հա­­յախօ­­սու­­թիւնը եւ հա­­յերէ­­նի ու­­սուցու­­մը մեր սփիւռքեան պատ­­մութեան սկզբնա­­կան շրջան­­նե­­­րուն ու­­նէր այն խնդիր­­նե­­­րը, որոնք այ­­սօր ու­­նինք մենք։ Այ­­լա­­­խօսու­­թիւնը տա­­րածուած էր մեր մէջ յատ­­կա­­­պէս Մեր­­ձա­­­ւոր Արե­­ւել­­քին մէջ։ Որով­­­հե­­­­­­­տեւ այդտեղ ապաս­­­տա­­­­­­­նած հա­­­յերուն մեծ մա­­­սը թրքա­­­խօս էր, քրտա­­­խօս էր, արա­­­բախօս հա­­­տուած մըն ալ կար։ Ի պա­­­տիւ մեր դպրոց­­­նե­­­­­­­րուն, 30-ական տա­­­րեթի­­­ւերուն հա­­­յախօ­­­սու­­­թիւնը դար­­­ձաւ գլխա­­­ւոր ար­­­տա­­­­­­­յայ­­­տութիւ­­­նը։ Քրտա­­­խօսու­­­թիւնը, թրքա­­­խօսու­­­թիւնը նա­­­հան­­­ջեց, դրուեցաւ տու­­­նե­­­­­­­րէն դուրս։ Պէյ­­­րութ որ գա­­­ցի խա­­­նութնե­­­րուն ցու­­­ցա­­­­­­­տախ­­­տակնե­­­րուն վրայ գրուած կ՚ըլ­­­լար «թրքե­­­րէն խօ­­­սողին հա­­­յերէն պա­­­տաս­­­խա­­­­­­­նէ»։ Ու­­­րեմն 40-ական թուական­­­նե­­­­­­­րէն վերջ հա­­­յախօ­­­սու­­­թիւնը տա­­­րածուած երե­­­ւոյթ էր Մի­­­ջին Արե­­­ւել­­­քի մէջ։ Մենք բազ­­­մա­­­­­­­թիւ յու­­­զիչ պատ­­­մութիւններ գի­­­տենք մեր դպրոց­­­նե­­­­­­­րէն, երբ հո­­­գաբար­­­ձուն մէկ բառ հա­­­յերէն չէր գի­­­տեր եւ կու գար կը հսկէր հա­­­յախօ­­­սու­­­թեան։ Բայց ժա­­­մանա­­­կի ըն­­­թացքին Սփիւռքի պայ­­­մաննե­­­րուն մէջ հետզհե­­­տէ ծա­­­ւալե­­­ցաւ այ­­­լա­­­­­­­խօսու­­­թիւնը։ Կա­­­յին այնպի­­­սի գա­­­ղութներ որոնք զրկուած էին ամե­­­նօրեայ դպրո­­­ցի հնա­­­րաւո­­­րու­­­թե­­­­­­­նէն եւ այդտեղ իշ­­­խող եղաւ օտա­­­րախօ­­­սու­­­թիւնը։ Այստեղ կ՚ու­­­զեմ բա­­­ցառել Մե­­­րտին­­­ցի հա­­­յերը, որոնք ի սկզբա­­­նէ արա­­­բախօս էին եւ չենք յա­­­ջողած անոնք հա­­­յախօս դարձնել։

Orwell casts his shadow on Istanbul’s culture scene

Nazlan Ertan

 

Six neon figures that light up a single wall at Istanbul’s Pera Museum make no sense until you read the title, “A Few Hours After the Revolution.” Then you realize that the neon letters duplicate the Turkish word DEVRIM (Revolution) in capital letters after the letters have been altered by anti-revolutionaries or police. In Turkey, leftists often write "devrim" on walls only to have the graffiti quickly made incomprehensible by others.   

For someone who has lived in Turkey during the left-right clashes on the streets before the 1980 military coup and, to a lesser degree, during the 2013 Gezi Park revolt in Istanbul, this distorted version of “devrim” is almost as familiar as its correct writing.

Հանդիպում՝ Մարկ Նշանեանի հետ

Անցնող Մայիս 29-ին «Նոր Յառաջ»-ի նախաձեռնութեամբ Փարիզի Անաքօ տափանաւուն վրայ հանդիպում մը կայացաւ Մարկ Նշանեանի հետ, վերջինիս «Պատկեր, պատում, պատմութիւն» երկհատոր գիրքի հրատարակութեան առիթով (*)։ Հայերէն լեզուով կ՚ընթանար երեկոն։ Հանդիպման բնանիւթն էր՝ վկայի եւ վերապրողի կերպարները 20-րդ դարու ֆրանսացի եւ հայ վիպագիրներու գործերուն ընդմէջէն։ Ի հարկէ պրն. Նշանեանի հրատարակած աշխատասիրութեան առաջին հատորը մենագրութիւններ կը պարունակէ ֆրանսացի գրող եւ մտաւորական Մօրիս Պլանշոյի եւ Ժորժ Պաթայլի մասին։ Իսկ երկրորդ հատորը՝ Զապէլ Եսայեանի, Գրիգոր Պըլտեանի, Շահան Շահնուրի եւ Զարեհ Որբունիի մասին։

Վաչէ Ատրունի. «Իմ բոլոր գրական գործերն ուղղորդուած են դէպի Սփիւռքի գոյավիճակը»

ԱՐԾՈՒԻ ԲԱԽՉԻՆԵԱՆ

Թատերագիր, արձակագիր, բեմադրիչ եւ դերասան Վաչէ Ատրունու անունը ծանօթ է Բէյրութի եւ Հալէպի, որոշ չափով էլ՝ Երեւանի թատերասէր ու գրասէր հանրութեանը եւ մասնագէտներին: Երեւանի գեղարուեստաթատերական ինստիտուտի շրջանաւարտ Վաչէ Ատրունին քառասուն տարուց աւելի է կնոջ՝ ծնունդով երեւանցի բեմադրիչ եւ դերասանուհի Լանա Քոչարեան-Ատրունիի հետ միասին նուիրուած է Մերձաւոր Արեւելքի հայալեզու թատրոնի պահպանման ու զարգացման յիրաւի դոնկիխոտեան գործին...

Իմ զրոյցը վաստակաշատ գրող-արուեստագէտի հետ իր անցած ուղու, սփիւռքահայ թատրոնի եւ գրականութեան վերաբերեալ տեղի ունեցաւ Բէյրութում, «փոքրիկ Հայաստան» անուանուող Բուրջ Համուդ թաղամասում գտնուող նրա հայրական օջախում, հայերէն եւ ռուսերէն բազմաթիւ գրքերի, հայաստանցի եւ սփիւռքահայ նկարիչներիՙ պատերից մեզ նայող գործերի շնչող ներկայութեամբ...

Թիւրիմացութիւններու առաջքը առնելու համար. նիւթը Հ.Յ.Դ. արխիւն Է

ՎԱՉԷ ԲՐՈՒՏԵԱՆ

Օրեր առաջ, Երեքշաբթի, 6 Յունիսին, Հայաստանի պետական արխիւի տնօրէն Ամատունի Վիրաբեան մամլոյ ասուլիս մը տուած է, որուն մէկ հատուածը տեղադրուած է «Հայելի» լրատու կայքին մէջ:

Ամատունի Վիրաբեան անդրադարձած է արխիւային խնդիրներու, Սփիւռքի զանազան վայրերու կամ հաստատութիւններու մէջ պահ դրուած արխիւներուն, ներառեալ` Հ.Յ.Դ. արխիւին, Պոսթըն:

Ան կ’ըսէ, թէ «տխուր իրավիճակ» կայ Սփիւռքի մէջ գոյութիւն ունեցող արխիւներուն պարագային, որովհետեւ հոն աշխատողներ չկան: «Օրինակ, Պոսթընի (այսինքն Հ.Յ.Դ.-ի- Վ.Բ.) արխիւը, իրենց բառով ըսած` փակ է, գոցուած է, բանալիով փակ է. աշխատող չունեն: Երուանդ Փամպուքեանն էր վերջին աշխատողը, որ արդէն 84 տարեկան է… տարին երկու ամիս գնում է էնտեղ, իրեն ինչ-որ պատրաստում է, ընտրում է հրատարակելու, նորից…», ապա կ’անցնի Երուսաղէմի (պատրիարքարանի) ու այլ վայրերու արխիւներուն:

What'd You Say?

Garen Yegparian

 

Some days ago, I read Hagop Gulludjian’s article “Atabdatzman Yev Eendegrman Oogheenerov” (Ադապտացման եւ ինտեգրման ուղիներով) in Armenian. I marveled at how well this tongue-in-cheek piece presented one aspect of the problems challenging our continued use of the Armenian language, and I felt compelled to translate it. I asked for and received the author’s permission. Of course, any errors in translation are naught but my own.

The Misquotation of William Saroyan

Marc A. Mamigonian

 

I have seen them carved in stone monuments, lit up on the big screen in The Promise, framed and hung on the wall outside my own office. Practically every Armenian knows them, and probably quite a few know them by heart — these, the most famous words of William Saroyan:

I should like to see any power of the world destroy this race, this small tribe of unimportant people, whose wars have all been fought and lost, whose structures have crumbled, literature is unread, music is unheard, and prayers are no more answered.  Go ahead, destroy Armenia. See if you can do it. Send them into the desert without bread or water. Burn their homes and churches. Then see if they will not laugh, sing and pray again. For when two of them meet anywhere in the world, see if they will not create a New Armenia.

These words resonate with Armenians everywhere, and not only Armenians. They have been quoted on the floor in Congress. David Mamet uses them as an epigraph in his book The Wicked Son: Anti-Semitism, Self-Hatred, and the Jews. They speak of deep yearnings and fond hopes — for the immortality of the Armenian spirit and the Armenian nation.

There is only one problem. These aren’t the words William Saroyan wrote.[1] 

Բաց նամակ Կրթութեան եւ Գիտութեան նախարար Լեւոն Մկրտչեանին

Յարգելի պարոն նախարար,

Երեւան քաղաքը հեղեղուած է ԲՈՒՀ-ական գրաւորների վաճառքով զբաղուող referat.am եւ նմանօրինակ այլ կայքերի գովազդային վահանակներով եւ յայտարարութիւններով:
Մեր այն հարցմանը, թէ ՀՀ Կրթութեան եւ Գիտութեան նախարարութիւնը ունի՞ որեւէ դիրքորոշում այդ գովազդների վերաբերեալ, նախարարութեան թէժ գիծը տուել է բացասական պատասխան՝ նկատի ունենալով, որ գովազդը չի խախտում ՀՀ օրէնքը:

Centennial Minus One: The Complicated Trek of May 28 in the Armenian Diaspora

Ara Sanjian

 

In exactly one year from now many Armenians across the globe will celebrate the 100th anniversary of the proclamation of an independent republic in Armenia during the final months of the First World War. Depending on when they locate the ultimate collapse of the last Armenian medieval kingdom, most Armenians will tell you that this proclamation on May 28, 1918 marked the return of an independent Armenian entity to the world political map after a hiatus of nearly six to nine centuries. They will also add that this proclamation was the most unfailing sign of the rebirth of the Armenian people, only three years after the genocide it had suffered in the Ottoman Empire.
In 2015, the government of Armenia succeeded in bringing together almost all influential organizations in the far-flung Armenian Diaspora to impressively mark and on a worldwide scale the centennial of the darkest page in modern Armenian history. Preparations for the genocide centennial had begun in earnest four years earlier – with the Armenian president establishing on April 23, 2011 a state commission to coordinate the events dedicated to the 100th commemoration of the Armenian Genocide.

Ոչ թէ 29.8, այլ 55%. Հայաստանում աղքատութեան ցուցանիշի սուտը

Օրերս ՀՀ Ազգային վիճակագրական ծառայութիւնը հրապարակել է 2017 թ. առաջին եռամսեակում ՀՀ պարենային ապահովութեան եւ աղքատութեան վերաբերեալ մի զեկոյց, ըստ որի՝ ՀՀ-ում աղքատութեան մակարդակը կազմում է 29,8%: Սա նշանակում է, որ Հայաստանում մօտ 900 հազար մարդ աղքատ է, որից մօտ 300 հազարը շատ աղքատ, իսկ մօտ 60 հազարը՝ ծայրայեղ աղքատ: Այսուամենայնիւ, ՀՀ բնակչութեան լայն շերտերում առկայ կենսապայմանները մեզ ստիպում են որոշակի կասկածամտութեամբ մօտենալ անգամ այս բարձր ցուցանիշին:

Բաթումից մի՛ ամաչէք

ԹԱԹՈՒԼ ՅԱԿՈԲԵԱՆ

Հայաստանը եւ Սփիւռքը պատրաստւում են պետականօրեն նշել Հայաստանի Հանրապետութեան հիմնադրման 100-ամեակը, սակայն հետեւողականօրէն խուսափում են յիշատակել դիւանագիտական առաջին փաստաթուղթը՝ Բաթումի պայմանագիրը, որն առաջին միջպետական փաստաթուղթն է հայերի եւ թուրքերի միջեւ որպէս պետութիւններ։
1918 թ․ Յունիսի 4-ին Բաթումում օսմանեան կայսերական կառավարութիւնը՝ ի դէմս պատուիրակներ Խալիլի ու Վեհիբի, եւ Հայաստանի Հանրապետութեան պատուիրակները՝ ի դէմս Ալեքսանդր Խատիսեանի, Յովհաննես Քաջազնունու եւ Միքայէլ Պապաջանեանի, ստորագրեցին հաշտութեան եւ բարեկամութեան պայմանագիր։

Ադապտացման եւ ինտեգրման ուղիներով*

Յ. ԿԻՒԼԼԻՒՃԵԱՆ

Մեծապէս պոզիտիվ կայքի մը հանդիպեցայ վերջերս համացանցի հայկական անկիւններուն մէջ: «Սփիւռքի հետազօտութիւնների բաժին»ը (diasporastudies.am)  (չ՛ըսեր՝ ո՞ր ինստիտուտի կամ ասոցիացիայի) մեծ ակտիվութիւն ցուցաբերած է ըստ երեւոյթին վերջին տարիներուն: Առաջին գործունէութիւնը վերնագրուած է «Սիրիայից Հայաստան ներգաղթած հայերի ադապտացման եւ ինտեգրման խնդիրների լուծման ուղիները»:

Վերնագրին տակ կայ «Language Undefined» արձանագրութիւնը, որ մեծ մտատանջութեան մէջ ձգեց զիս՝ քանի որ յայտնի է թէ հոն տրուած լեզուն գեղեցիկ հայերէն մըն է, հոգ չէ թէ ադապտացուած եւ ինտեգրուած ըլլայ գլոբալիզացեալ մեր աշխարհի դոմինանտ լեզուին: Զարմանալի էր, որ վերնագիրը հրաժարած էր մաքուր հայերէնով ըսելու՝ «պրոբլեմների լուծման ուղիները»: Բառարանը շուտով օգնեց ինծի հասկնալու «խնդիր»ի նշանակութիւնը: