Nothing New Under the Sun, But...

Vartan Matiossian

The waiting ended. President Barack Obama issued his statement on “Armenian Remembrance Day” on Saturday, April 23, 2011. The text says:

Only a Japanese Ship Accepted the Armenians

Japan, the country of the rising sun, and its people have charmed Artsvi Bakhchinyan, an Armenian Studies scholar who has been engaged in studying Armenian-Japanese historical-cultural relations for the past few years.

Ցեղասպանութեան զոհերուն յիշատակը արդեօք showի՞ վերածուած է

Հայաստանը ճիշդ ռազմավարութիւն ընտրած չէ Ցեղասպանութեան միջազգային ճանաչման եւ դատապարտման հարցին մէջ: Այսօր, Ապրիլ 24-ին, News.am-ի թղթակիցին հետ զրոյցի ընթացքին այդպէս յայտարարած է լիբանահայ բանաստեղծ ու հրապարակագիր Սագօ Արեանը։ «Մենք պէտք չէ մեր ցաւը լանք, հերիք է, աշխարհի խնդիրն է ցեղասպանութեան մասին խօսիլ կամ չխօսիլ, մեր խնդիրները ուրիշ են: Երբ Ապրիլ 24-ն անընդհատ կը չարաշահենք, մենք մեր իտեալներէն կը հեռանանք։ Մեզմէ շատերը նաեւ յոգներ են ցեղասպանութեան ոգեկոչումը զուտ ցուցադրական արարքի վերածելէ»,-ըսաւ հրապարակագիրը: Իր ըսելով, երբ մենք մոմ կը վառենք Եղեռնի զոհերու յիշատակին, պէտք է նաեւ յիշենք, որ այդ զոհերուն յիշատակը շօու դարձնելը վիրաւորական է ու համազօր՝ մեղքի:

Շնորհակալ ենք քեզ՝ Ուրուկուայ

Ռ. ՄԱԼԱՔԵԱՆ

 

Արդ­եօ՞ք գի­տէք, որ աշ­խար­հում Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեա­նը նուիր­ուած թո­ղարկ­ուել է ընդամէ­նը չորս փոս­տա­յին նա­մա­կա­նիշ:

Բոլոր քաղաքացիները «հաւասար» են օրէնքին առջեւ

ՎԱՐԴԱՆ ՄԱՏԹԷՈՍԵԱՆ

Քսանամեակ մը առաջ, «մաֆիա» բառը եկած ու բազմած էր հայաստանեան կեանքին մէջ։ Որքան որ սկիզբը ճիգեր կը թափէինք հասկնալու եւ մենք մեզ համոզելու, որ սիկիլիական մաֆիան եւ նորանկախ Հայաստանի տնտեսական լծակները իրենց ձեռքը առնող մարդիկը նոյն բանը չէին, ի վերջոյ հեռատեսիլը եկաւ մեզ հերքելու եւ «Որոգայթ» ու այլեւայլ պէսպիսուն անուններով «սերիալներ» անգամ մը եւս փաստեցին, որ արուեստը կը հետեւի կեանքին։ (Հոգ չէ, թէ ատիկա ո՛չ արուեստ է, իսկ նկարագրածը՝ ո՛չ կեանք)։ «Մաֆիա»յին յաջորդեց, բնականաբար եւ ի հետեւումն ռուսական օրինակին (արդէն կարծէք ամէն ինչ կը հետեւի ռուսական «մեծ եղբօր» օրինակին), «օլիգարխ» բառը, որ առօք-փառօք մտած է հայաստանեան կեանքին մէջ։

F.R.A.: reflexiones y refracciones, 1988-2010

Kourkén Sarkissián

Traducción y notas de Vartán Matiossián

En noviembre de 2010, el Comité Central de la Costa Este de los Estados Unidos de la Federación Revolucionaria Armenia (F.R.A.) organizó en Nueva York un foro público titulado “La F.R.A. a los 120 años: una apreciación crítica”, con la participación de los historiadores Dennis Papazián y Ará Sanjián, el economista David Grigorián y el presidente del Instituto Zoryán, K. M. Kourkén (“Greg”) Sarkissián. Los textos de los cuatro panelistas y los comentarios de Antranig Kasbarián, presidente del Comité Central, aparecieron publicados en el número del 19 de marzo de 2011 de “The Armenian Weekly”. Ofrecemos a continuación la traducción de la presentación de Sarkissián e insertamos, en bastardilla, los comentarios de Kasbarián.

Արժանթինեան դատարանին վճիռը՝ Թուրքիա ցեղասպանութիւն գործած է

Արժանթինեան դաշնակցային դատարաններէն մէկը Ուրբաթ, Ապրիլ 1ին «ցեղասպանութիւն» որակած է հայ բնակչութեան տեղահանութիւնն ու բնաջնջումը 1915-1923-ին Օսմանեան կայսրութեան կողմէ։

Argentinean Court Rules that Turkey Committed Genocide

The Argentinean judicial power made a first on April 1, 2011. (This was not a Fool's Day joke.) Federal Judge Norberto Oyarbide ruled that Turkey committed "genocide against the Armenian people." The "declarative resolution" was read by the judge, who had received the demand opened by Gregorio Hairabedian in December 2000. Hairabedian, a well-known member of the Armenian-Argentinean community and son of survivors of the Armenian Genocide, had filed this demand to know about the fate of 50 members of his family in the vilayets of Palu and Zeitun, in the Ottoman Empire. Oyarbide's  ruling became the first in the world "where the concept of universal jurisdiction is applied to the case of the Armenian people," wrote the daily Página/12.

La Turquía de Ataturk, derrocada

Hace unos 12 o 13 años, cuando informaba desde Israel al semanario “Forward” de Nueva York, escribí un artículo sobre Kemal Ataturk, el fundador de la Turquía secular moderna, que envié al periódico con cierta ansiedad(1).

En él presentaba evidencia sobre la posibilidad de que Ataturk hubiera tenido un padre judío, más precisamente un “dönmé”.